பேச்சுலர் பரிதாபங்கள்

இது பேச்சுலராகவே இருப்பவர்களின் பரிதாபங்கள் அல்ல!

தற்காலிக பேச்சுலர்களின் பரிதாபங்கள்!

அன்னைக்கு காலைல ஆறு மணி இருக்கும்.
காத்தாலயே என் வீட்டம்மாவும், புள்ளைங்களும், கட கடனு எழுந்து ...

எந்திச்சி,
குளிக்க ஆரம்பிச்சிட்டாங்க. நான் எப்பவும் போல, எழுந்து பசங்களுக்கு பல் தேய்க்க ரெடி பண்ணிட்டு, குளிக்க ஆரம்பிச்சேன்.
வேற வழியில்லயே..
காலைலேயே குளிக்க வேண்டி இருக்கு.

ஹ்ம்ம். நண்பர் ஒருவரின் வண்டிய பிடிச்சு, SFO Airport-ஐ ரெண்டு சுத்து சுத்தி, கடைசியில ’டிபார்ச்சர் கேட்’ அருகே இறக்கி விட்டாச்சு.. அடுத்த மூன்று மணி நேரத்துல ப்ளைட்! (ஐயா, ஜாலி)

உள்ளார போய், பொட்டிகளை பத்திரமா ஒப்படைச்சு, செக்யூரிட்டி கேட் வரை விட்டுட்டு (போய் இருக்கலாம்)!, அங்கனயே சுத்திகிட்டு இருந்தேன்.

ஏன்னா, முந்தின நாள் ப்ளைட் கேன்சல் ஆகிட்டு.. அதனால ப்ளைட் டேக் ஆஃப் ஆகுற வரை, பொறுமையா(!) காத்து இருந்தேன்
(சத்தியமா திரும்பி வந்துட கூடாதுங்கிற பயத்துல இல்ல சாமி..)

ஒரு வழியா மதியம் 12:15 க்கு கிளம்(ப்)பிய மகிழ்ச்சிகரமான செய்தியோடு,
”எம் பொண்டாட்டி ஊருக்கு போய்ட்டா”-ன்னு லைட்டா குதிச்சிட்டு, ஊட்டுக்கு புறப்பட்டேன் (ஜனகராஜ்-இன் காமெடி இன்னும் எத்தனை கணவர்களுக்கு வரப்பிரசாதமோ)

வீட்டுக்கு வந்தா, வயிறு ஏதோ சத்தம் போட ஆரம்பிச்சது! அங்கு தான், பேச்சிலரின் பரிதாபங்கள் துவங்கியது.

(ஆத்தாடி, ஓப்பனிங்-கே இவ்ளோ நீளமா இருக்குதே!!!, சரி பினிஷிங் ஷார்ட்டா முடிச்சிடுறேன்)

வயிறு பசித்ததால், நேத்து சுட்டு வச்ச சப்பாத்திய மைக்ரோவேவ்-ல வச்சிட்டு,
முந்தாநாள் வச்ச, காளான் பொரியலையும் சுட வச்சி சாப்பிட ஆரம்பிச்சேன்!

”வாழ்க மைக்ரோவேவ்” - என்று என் மைண்ட்வாய்ஸ் சத்தமாகவே அலறியது!

மறுநாள்!
அருமையான (யெஸ், இட் இஸ் வெரி டேஸ்ட்டி) காஃபியுடன் எனது 100% பேச்சுலர் வாழ்க்கையினை துவக்கினேன்!

-- தொடரும்